Je hebt in het verleden afgesproken met je apotheker dat je de medicatie altijd van hetzelfde merk wil ontvangen en je hebt toen vastgesteld dat die medicatie ook (in de basisverzekering) wordt vergoed door de verzekeringsmaatschappijen.
Maar kom je in een nieuw jaar met een herhalingsrecept bij de apotheek, dan kan dat verrassingen opleveren. Er moet eerst worden gekeken of de medicatie ook wel wordt vergoed volgens de regels die door de verzekeringsmaatschappij zijn opgesteld voor het jaar 2016. Je krijgt de medicijnen wel mee, maar je moet nog even afwachten wat je moet betalen.
Dus bel je om verrassingen voor te zijn met de verzekeringsmaatschappij."Nee, daar kunnen we u geen uitsluitsel over geven. Dat wordt bepaald door de apotheker. U kunt wel "meer informatie vinden op www.medicijnkosten.nl.”
Daar heb je natuurlijk al gekeken en daar is het zinnetje achter het rode uitroepteken "Mogelijk vergoedt uw zorgverzekeraar alleen bepaalde varianten van dit middel (preferentiebeleid). Raadpleeg uw verzekeringspolis." ook al gezien.
Je legt de verzekeringsmaatschappij uit dat “de door u genoemde website en de apotheker allebei naar de verzekeringsmaatschappij verwijzen. En u verwijst weer terug met de melding dat de apotheker bepaalt. Maar uiteindelijk gaat het toch mijn geld en het risico dat ik bij u heb verzekerd? Mag ik dan van u alsjeblieft weten wat uw beleid is en welk risico ik loop en waarom ik niet wordt geïnformeerd als u iets wijzigt?”
Zoals te verwachten blijft het stil en wordt het gesprek beëindigd met de standaard zinnen uit het script voor de helpdeskmedewekers: “Heb ik u voldoende geïnformeerd” en ”heeft u nog verdere vragen”.
De antwoorden zijn even kort: Nee en Ja.

Wie heeft tegenwoordig niet via een website een bestelling gedaan, verzendkosten betaald en de volgende dag vergeefs zitten wachten op een pakje. ‘s Avonds laat meldde de website mijnpakket.postnl.nl nog dat het pakket de volgende ochtend tussen 9.30 en 11.30 bezorgd zou worden. En dus ben je dan die volgende ochtend thuis.
Maar als er dan niemand in zo’n oranje jas voor komt rijden, dan ga je nog maar eens op de ontvangen 3S-code klikken en ontdek je dat het pakketje ook niet gaat komen. Het ligt (nog) in het sorteercentrum. Het zal nu een dag later worden bezorgd. Dat betekent weer thuis zijn tussen 09.30 en 11.30 uur.
Er was betaald voor bezorging binnen 24 uur dus maar eens een vraag stellen aan Post-Nl. Dat levert een breedsprakige email op, waar niet echt een antwoord in staat.
"U heeft een vraag over de zending 3SYY............ Waarom de zending niet geleverd is op de dinsdag kan ik u niet vertellen. wel weet ik zeker dat het pakket niet met de bezorger mee geweest is op de rit. Het is vanuit het distributiecentrum uitgesteld tot de volgende werkdag. Hier heeft ook de bezorger geen invloed op."
Al met al een droevig antwoord want ten eerste was het product dinsdagmorgen nog niet gekocht en rijst de vraag als ze niet weten waarom het pakket is blijven liggen, waarom weten ze dan wel dat de bezorger geen blaam treft.

Iedere dag rijdt ze door het dorp met een bestelbus vol pakketjes. Met een lachend gezicht belt ze aan om je internetbestelling of ander pakket af te geven. En ze is er altijd op dezelfde tijd. Ze spreekt voortreffelijk Nederlands, maar de tongval verraadt dat ze geen geboren Nederlandse is. Ze komt oorspronkelijk uit Kroatië, heeft daar in de oorlog de wreedheden meegemaakt, haar vader verloren en is vervolgens met haar broer voor het oorlogsgeweld naar Nederland gevlucht. Nu staat ze met die forse bestelbus haar mannetje. “Ik moet werken, want ik wil mijn kinderen een beter toekomst geven,” vertelt ze. En ze doet dat werk accuraat en met zichtbaar plezier.
Toen ze een paar weken geleden weer voor een pakketje aanbelde, vroeg ze of we iets voor haar wilden doen. PostNL had besloten dat ze in een ander dorp, zo’n zeventig kilometer verderop, pakketjes moest gaan bezorgen. Ze wist daar de weg niet, kende er niemand en het was zo ver bij haar kinderen vandaan. Of we niet een e-mailtje wilde sturen naar haar bazen en naar de klantenservice van PostNL. Ze wilde hier blijven werken. In de omgeving waar ze iedereen kent. En zo dicht mogelijk bij haar kinderen, zodat ze ook als moeder snel thuis kon zijn als ze daar nodig was.
Een paar weken later kwam een andere bezorger de straat in. Zou haar actie niet gelukt zijn?
Na ongeveer een maand stond ze er weer. Haar ogen straalden meer dan voorheen. “Gewonnen,”riep ze. “We zijn weer terug. Iedereen bedankt.”
Haar “klantenkring” had zich voor haar ingezet. Driehonderd mailtjes waren ter ondersteuning van haar verzoek naar de postbazen gestuurd. En dat maakte kennelijk indruk. Ze mocht haar oude wijk weer in. De wijk die ze zo goed kent. De wijk die haar ook waardeert. De wijk die ook dicht bij haar kinderen is.

Het café is jarig en geeft een feestje, dat met een vrolijk vuurwerk wordt afgesloten. En zoals het hoort, worden er gediplomeerde en gecertificeerde vuurwerafstekers ingehuurd. De medewerkers van het bedrijf plukken van Google Maps een plattegrond en geven aan waar ze het vuurwerk gaan afsteken. Ze tekenen een cirkel rondom de afsteekplek want daar mag geen publiek komen. De vluchtroutes worden aangegeven en alle papieren worden netjes naar de provincie gestuurd.
Een vuurwerkdeskundige van de provincie (Gelderland) gaat met de paperassen onder de arm naar het feestterrein, concludeert dat tekening en werkelijkheid met elkaar overeenstemmen, keurt het evenement goed en meldt dat aan de organisator. Van dat besluit gaat een afschrift naar de gemeente (Apeldoorn). Omdat het om minder dan 200 kilo vuurwerk gaat, verhuizen de papieren meteen in een la.
Zo ziet dus niemand dat twee veiligheidscirkels elkaar overlappen. Aanpalend aan het feestterrein grenst namelijk ook een benzinestation, met vrijwel op de erfgrens de LPG-tank. Rondom die tank is een veiligheidscirkel getrokken. Omdat het kleinste vonkje voor grote problemen kan zorgen, mag - volgens de stickers op de pomp - de mobiele telefoon tijdens het tanken niet aan. In de directe nabijheid vuurwerk afsteken kan geen kwaad; een vluchtroute langs de LPG-tank laten lopen ook niet, want de provincie kijkt alleen maar of aan de veiligheidsregels rond het vuurwerkbesluit wordt voldaan en als het om een geringe hoeveelheid (minder dan 200 kilo) vuurwerk gaat, kijkt de gemeente nergens naar. Of die veiligheidscirkel rondom dat tankstation dan ook echt de veiligheid waarborgt, is twijfelachtig.

Week 28 2014 was een week dat er heel veel gebeurde. De Tour de France trok over de natte, spekgladde keitjes van Noord Frankrijk. Op het WK voetbal werden de halve finales gespeeld en Marianne Vos legde de basis voor haar derde eindzege in de Giro Rosa.
Maar die week 28 was ook de week dat de Duitse regering het plan openbaarde om buitenlanders te laten betalen voor het gebruik van hun wegen.
De Eerste Kamer stemde in met de aanpassingen (lees versobering) van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning.
De gemeente Den Bosch berekende dat de Ronde van Italië binnen de stadsgrenzen halen als start- of etappeplaats veel te duur is; het kan wel 8,5 miljoen euro kosten.
Maar De Provincie Gelderland haalde uit het door verkoop van Nuon-aandelen goed gevulde geldpakhuis, zes miljoen euro opzij om de wielerwedstrijd in 2016 naar de provincie te halen.
Het in ernstige financiële problemen verkerende Apeldoorn reageerde enthousiast. Bijna op de dag dat een grote zorgorganisatie tijdens het debat over herschikking van de huishoudelijke hulp in het kader van de WMO aan de Apeldoornse gemeenteraad bevestigde dat als “dit plan doorgaat, wij in 2016 van 400 medewerkers afscheid hebben genomen”, is een Apeldoornse wethouder met zijn ambtenaren zich al aan het oriënteren wat er komt kijken bij de organisatie van de Giro.
Geld heeft Apeldoorn niet maar in natura kan er natuurlijk heel veel. Misschien is het wel iets voor die 400 medewerk(st)ers van die thuiszorgorganisatie.

Het is 2012. Apeldoornse ambtenaren die toezicht houden op de veiligheid van gebouwen vinden dat in een restaurant een gevaarlijke situatie bestaat. Het plafond is niet brandwerend genoeg. Dat moet veranderen.
De uitbater van het restaurant is huurder en verwijst de heren naar de eigenaar van het pand. Die moet ervoor zorgen dat het pand veilig is. Er volgt een lange reeks gesprekken en als dat ambtenaren te lang duurt, stellen ze een ultimatum: als er niet snel wat gebeurt, zal een een dwangsom van 25.000 euro worden opgelegd.
Het is nu 2014. Nog steeds sieren dezelfde plafonds de zoldering. En een dwangsom is ook niet opgelegd. Waarom niet? De eigenaar heeft de gemeente uitgelegd, dat hij met nieuwbouwplannen bezig is. En heeft een minister niet eens gezegd dat je een broedende kip niet moet storen? Zo'n dwangsom is dan natuurlijk buitengewoon storend. Dat doe je als overheid niet. Ook niet als het om veiligheid gaat.

Een klein café wil ook wel eens groot uitpakken en extra ruimte is dan welkom. De uitbater van het etablissement vraagt en krijgt toestemming om een tent te plaatsen voor zijn deur. Zo wordt de oppervlakte van het café ruimschoots verdubbeld. In de tent wordt een gasbarbecue geplaatst. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een vrolijk feest.
Maar hoe zit het met de veiligheid? Het café heeft één ingang en – omdat het zo klein is – is een extra nooduitgang niet verplicht (en dus ook niet aanwezig). En voor de ingang staat nu de tent met barbecue. Wat als er iets mis gaat met de barbecue. “De mensen in het café kunnen dan geen kant op”, oordeelt een brandweerman.
“Veilig”, meent de gemeente die de vergunning heeft verleend. Volgens de bij de vergunning gevoegde veiligheidsvoorschriften moeten tenten ten minste vijf meter van de bebouwing worden geplaatst.
Het wordt nu moeilijk en de gemeente laat de antwoordbrief nu ondertekenen door een mr. drs., de baas van de juridische eenheid. “Het zijn geen voorschriften, maar het is een richtlijn op grond van NEN-norm 8020-41. Daarin staat dat de afstand minstens vijf meter is, tenzij de gevel waartegen het tijdelijk bouwsel is geplaatst Weerstand tegen BrandDoorslag en BrandOverslag (WBDO) bezit van minimaal dertig minuten . (….) De gevel ter plekke is in het bezit van een WBDO van minimaal dertig minuten en voldeed dus aan de norm.”
Dat mr. drs. onder de brief moet indruk maken, maar na de vraag of de gemeente de bijbehorende berekeningen kan leveren, blijft het stil. Door de deur en het grote raam is het onmogelijk om een WBDO van dertig minuten te realiseren.
Het dossier komt nu op het bordje van weer een andere teammanager. Die legt uit dat de met de vergunning meegestuurde voorschriften (die dus volgens een eerdere brief als richtlijnen moeten worden gelezen) van toepassing zijn op feesttenten van 250 m². En de brief vervolgt over die tenten van 250 m² en groter.
Maar – en dat wisten de vergunningverleners natuurlijk drommels goed - het ging in dit geval om een veel kleinere tent en de situatie was – volgens die onafhankelijke brandweerman – onveilig. Maar dat geef je, ook als overheid, natuurlijk niet toe.

Het geld is op. Dat zijn de woorden die politici al enkele jaren over het land uitstrooien. Er moet bezuinigd worden. Eerst het zuur, dan het zoet, was het adagio van de kabinetten voor het vorige kabinet. Aan het zoet is die ministersploeg nooit toegekomen. Het was wel in die periode, dat de Wet maatschappelijke ondersteuning door de Kamers werd geloodst en per 1 januari 2007 in werking trad.
Nu, anno 2014, is de wet herzien. Er gaan meer taken en minder geld naar de gemeenten. Dat alles wordt – kort samengevat – uitgelegd als een verbeterde aanpak van de groeiende zorgvraag. De zorg wordt dichter bij de mensen gebracht. Tijd om even terug te kijken naar de afgelopen zeven jaar WMO.
De Apeldoorn, een gemeente die representatief is voor Nederland, kreeg voor de uitvoering van de wet ruim 125 miljoen euro in de vorm van een uitkering via het gemeentefonds en via de eigen bijdragen die door de cliënten werd opgebracht via het CAK. Er werd aan de zorg 120 miljoen uitgegeven, zodat in die zeven jaar ruim vijf miljoen ‘winst’ kon worden bijgeschreven bij de algemene middelen. Tien procent, twaalf miljoen euro, van de kosten ging op aan bureau en organisatiekosten.
Analyseren we de cijfers van 2013 (18.896.000 euro inkomsten, 15.971.000 euro uitgaven, w.v. 2.096.000 euro gemeentelijke kosten en een batig saldo van 2.925.000 euro). In 2013 werd 593.940 uur huishoudelijke hulp verleend aan ca. 3500 cliënten. Als we aannemen dat 80% van de bureau- en organisatiekosten is besteed aan de organisatie van de huishoudelijke hulp, dan betekent dat dus 2,82 per zorguur is uitgegeven door de ambtenaren. Aan zorgverleners werd gemiddeld 22 euro per uur betaald. Overigens kan de gemeente voor die twee miljoen euro zo’n 25 fulltimers in dienst nemen (65.000 euro salariskosten en 15.000 euro kosten werkplek). Voor de huishoudelijke hulpen zijn die bedragen niet weggelegd.
In 2015 wordt het allemaal minder. Hoeveel minder weet niemand. De gemeente weet niet hoeveel mensen een beroep blijven doen op de WMO als blijkt dat men het grootste deel zelf moet betalen. En het is nog niet bekend welk bedrag voor Huishoudelijke Hulp aan de zorgverleners betaald gaat worden. Gemeenten die serieus onderzoek hebben gedaan naar een voor de werknemer sociaal tarief komen op een bedrag van circa 23 euro. De WMO-raad adviseert een tarief van zestien euro, maar weigert dat te onderbouwen. Jos de Blok van Buurtzorg Nederland, winnaar van de Beste Werkgevers 2012, liet via Twitter weten dat “…er vrijwel geen gemeente te vinden is die voor Hh zorg of begeleiding een fatsoenlijk tarief betaalt…’ en ”Als de plannen in ouderenzorg/WMO/ZVW doorgaan op basis van huidige plannen betekent dit volgend jaar ca 100.000!!!ontslagen;onverantwoord!”
Het wordt een raar land.

Het is feest in het dorp. Wielrenners en –rensters rijden hun rondjes. Soms achter elkaar aan, soms achter luid knetterende brommers, die bij deze sport derny’s heten.
Het café heeft ter verhoging van de feestvreugde wat extra bier en muziek laten aanrukken. De gemeente controleert of alles loopt zoals het is afgesproken. In hoofdzaak betekent dat men met apparatuur komt luisteren of er niet teveel lawaai wordt gemaakt.
Bij een van de metingen gaf het apparaat een geluidsniveau aan van 88 dB(A). Dat is teveel, wat er was maximaal 80 dB(A) toegestaan. Maar gelukkig is er een oplossing. “Dit is terug laten zetten naar 85 dB(A) ivm de rondrijdende brommers waardoor geen betrouwbare meting uitgevoerd kon worden.”
Om stil van te worden.

Een bericht uit de krant van vrijdag 21 november 2014. “Het kabinet wil dat de inlichtingendiensten ook alles van de kabel af mogen luisteren. Daardoor kunnen al onze bel- en internetgegevens bij de overheid terecht komen. Nu mogen inlichtingendiensten alleen nog maar ruwe communicatie uit de ether plukken maar dat vindt het kabinet niet meer van deze tijd. Minister Plasterk (Binnenlandse Zaken) en minister Hennis (Defensie) willen daarom de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten moderniseren.”Eigenlijk is dat allemaal overbodig. Als het ministerie iets van ons wil weten, kunnen ze toch gewoon bellen en vragen? Natuurlijk willen wij ook wel helpen. Zolang ze niet naar de pincode vragen hebben we toch geen geheimen?Daarom een voorstel. Vanaf nu bellen we iedere eerste maandag van de maand met minister Plasterk (070 426 64 26) of minister Hennis (070 318 81 88) en vragen of ze nog iets willen weten. Om het u te helpen onthouden laten zij rond twaalf uur het alarm afgaan. Weten we ook weer waar dat voor is.

Mag ik u even voorstellen: mevrouw A. Koster. Ze woont in Apeldoorn en is een van de 27.000 Apeldoorners die van de gemeente een brief heeft gekregen omdat ze kennelijk behoort bij de mensen in deze gemeente met hoge zorgkosten en een laag inkomen. Voor die groep kan de lokale overheid een verzekering aanbieden met een uitgebreide dekking en gunstige voorwaarden bij zorgverzekeraar Menzis.In de brief somt de gemeente als een volleerd marketeer de voordelen op: korting op de basis verzekering, de gemeente betaalt een deel van de premie van de aanvullende verzekering, het eigen risico kan worden meeverzekerd, bij twee aanvullende verzekeringen wordt een deel van het eigen risico vergoed, er is een vergoeding (tot 400 euro per jaar) van de eigen bijdrage.Mevrouw Koster ziet de voordelen, maar als ze gaat rekenen leert ze ook dat de voorgestelde gemeentepolis grotendeels een sigaar uit eigen doos is, want om van die voordeeltjes gebruik te kunnen maken, moet ze wel een dure polis afsluiten. Nu heeft ze een restitutiepolis basisverzekering en betaald 90,95 euro per maand. Om bijvoorbeeld aanspraak te maken op terugbetaling van haar eigenbijdrage WMO-zorg van maximaal 400 euro, moet ze een maandelijkse premie gaan betalen van minimaal 130 euro. Er zijn dan wel een aantal extra’s meeverzekerd, zoals een waarschijnlijk onnodige tandartsverzekering (“M’n twee protheses zitten al bijna dertig jaar uitstekend”) en de gemeente gaat wel een bijdrage betalen van 22 euro, maar dan nog is de verzekering per maand (!) 17 euro duurder dan haar huidige verzekering. En veel daarvan is weggegooid geld, omdat ze met de gemeentepolis zaken verzekerd, die ze niet nodig heeft. En wat ze niet hoeft te verzekeren, heeft ze nog nooit verzekerd en dat doet ze dus ook nu niet.Maar daarmee loopt ze wel een tegemoetkoming in de kosten van de eigen bijdrage voor de thuiszorg van maximaal 400 euro mis. Als ze die vergoeding wil binnen halen verplicht ze de gemeente tot een jaarlijkse vergoeding van 264 euro en betaalt ze zelf 289 euro meer. Zou dat slim zijn?

Jetta Kleinsma. Staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, heeft de Colleges van burgemeester en wethouders alsmede de gemeenteraden van diverse gemeenten enstig gewaarschuwd. Uit een onderzoek bij 78 gemeenten dat door de Inspectie van haar ministerie is uitgevoerd naar de beveiliging van het gebruik van Suwinet is gebleken dat het in de gemeenten Alkmaar, Baarle-Nassau, Brielle, Brummen, Heerenveen, Werkendam en Woudenberg aan geen enkele onderzochte norm voldoet. De Staatssecretaris heeft het College Bescherming Persoonsgegevens geïnformeerd en die gaat onmiddellijk onderzoek doen.
Suwinet is een database van de overheid, waar vrijwel alle denkbare persoonsgegevens, zoals adres, namen van ouders, partner en kinderen, inkomen, hypotheek, bankrekeningnummers, eventuele studieschuld, kenteken van de auto zijn opgeslagen. In 2002 is de overheid gestart met het bij elkaar brengen van al die gegevens. Dankzij Suwinet kunnen overheidsinstanties gemakkelijker gegevens controleren en burgers hoeven bij de overheid bekende gegevens niet iedere keer opnieuw aan te leveren. Suwinet wordt bijvoorbeeld gebruikt bij de beoordeling van de aanvraag van een bijstandsuitkering. Gemeenteambtenaren kunnen met één klik alle opgeslagen informatie inzien.
In de dertien jaar sinds de invoering van Suwinet is de veiligheid van het systeem onderwerp van gesprek. Eerder dit jaar heeft de staatssecretaris met de kamer afgesproken dat nu doorgepakt zal worden. De nu verzonden brief naar aanleiding van het onderzoek is daarvan het resultaat.
“Over de privacy van burgers moet goed worden gewaakt. Zeker door overheden die toegang hebben tot veel gevoelige persoonsinformatie. Daarom vind ik het van groot belang dat u zorgvuldig omgaat met de informatie van burgers die u tot uw beschikking heeft.” aldus de staatssecretaris in de brief aan het college van burgemeester en wethouders. ”Wat betreft het gebruik van Suwinet kan dat nog verbeterd worden, mede omdat met de eerder in gang gezette verbeteracties nog onvoldoende resultaat is bereikt. De bescherming van persoonsgegevens is een grondrecht en het is niet acceptabel dat de overheid hierin tekortschiet. U dient er voor te zorgen dat burgers in uw gemeente erop kunnen vertrouwen dat u zorgvuldig met gegevens om gaat en dat de beveiliging op orde is.”
Aan de gemeenteraad schrijft de staatssecretaris: “De verbetering die in gang is gezet moet worden voorgezet. De gemeenteraad, als controlerend orgaan, heeft hierin een belangrijke taak. U kunt erop toezien dat het College van burgemeester en wethouders, door middel van de jaarlijkse verantwoording aan uw raad, transparantie biedt over de invulling van de eisen die worden gesteld aan informatieveiligheid, waaronder de beveiliging en bescherming van persoonsgegevens die via Suwinet worden verwerkt.”
Op een punt voldoende noteerden de onderzoekers in Bunnik, Krimpen aan den IJssel, Hof van Twente, Lingewaard, Meerssen, Rhenen, Schinnen, Veldhoven en Venray
De gemeenten Heumen, Heemskerk, Oisterwijk, Ommen, Scherpenzeel, Sluis en Súdwest-Fryslân scoorden op twee van de zeven punten voldoende en voor Ede, Vught, Wassenaar, West Maas en Waal en Wierden waren er drie voldoendes.
De overige vijftig gemeenten uit het onderzoek scoorden vier of meer voldoendes.
Assen, Binnenmaas, Boekel, Breda, Heemstede, Weststellingwerf en Zevenaar noteerden op alle punten een voldoende.In 2013 is ook een dergelijk onderzoek gedaan en toen was de gemiddelde score 2,4; nu 3,9.De onderzoeksresultaten staan hier

In maart 2013 gingen Tweede en Eerste Kamer akkoord met wetswijzigingen die het mogelijk maken dat de WOZ-waarde van woningen openbaar wordt. Toen dacht iedereen nog dat 1 januari 2014 wel haalbaar zou zijn. Maar nu, drie jaar later is het nog steeds niet gelukt om de WOZ-waarden openbaar te maken.
In een laatste persbericht van de Vereniging Nederlandse gemeenten wordt gesteld dat “de wet per 1 oktober 2016 in werking treedt. De staatssecretaris heeft dit besloten en baseert zich op het advies van de Waarderingskamer.”
De WOZ-waarde heeft inmiddels een dominante positie verworven in de belastingheffing. De waarde is nodig bij de berekening van het eigenwoningforfait en de waarde van woningen in box 3 van de inkomstenbelasting, de heffing van de vennootschapsbelasting, schenkbelasting en erfbelasting, de onroerend zaak belasting, de rioolbelasting, de waterschapslasten, etc.
De vaststelling van de WOZ-waarde wordt zo zorgvuldig mogelijk gedaan. De eigenaar van woning kan vaak een taxatieverslag inzien, maar dat gaat niet verder dan wat cijfers van zijn eigen woning en enkele, soms in het geheel niet vergelijkbare, andere woningen.
Voor de meeste belastingen is de WOZ-waarde van het lopende jaar van belang, alleen voor de erfbelasting mag met kiezen tussen de WOZ-waarde in het jaar van erven of die van het daarop volgende jaar. Maar dat lijkt simpeler dan gedacht.
De erven van mevrouw K. vulden in 2015 na haar overlijden keurig de aangifte erfbelasting in en kozen de WOZ-waarde 2015. In de loop van dat jaar werd de woning verkocht tegen een prijs die lager was dan de WOZ-waarde. De waarde in het economisch verkeer was dus op de peildatum 1-1-2014 kennelijk te hoog vastgesteld. De waarde zou naar verwachting, ook van kopers en verkopers, wel worden aangepast. Met de waarde die de gemeente in februari 2016 verstrekt zou dan een kort bezwaar tegen de aanslag erfbelasting worden ingediend.
Maar daar dacht de gemeente toch anders over. Een verzoek om de nieuwe WOZ-waarde in 2016 te verstrekken (die lager moet zijn dan die van 2015) werd afgewezen. De Erven van mevrouw K. waren geen belanghebbenden, omdat de woning was verkocht. De gemeente mocht daarom deze informatie niet geven.
Dat in 2013 de Kamers besloten hadden dat de WOZ-waarde openbaar dient te zijn en dat technische problemen uitvoering in de weg staat, kon de ambtenaar niet over de streep trekken.
Op advies van van een ambtenaar van de belastingdienst is de gemeente nu gevraagd om op basis van de nieuwe gegevens een correcte waarde 2015 te verstrekken.

Begin 2013 vindt de huurder van een pand dat een andere huurder de oorzaak is van zijn hoge gastrekening. Daar moet een einde aan komen en doortastend geeft hij opdracht aan een handige kennis om de gastoevoer van zijn buurman door te zagen. Als de gewaarschuwde netbeheerder ter plaatse komt, kan hij krachttermen niet onderonderdrukken. Dit is levensgevaarlijk. Een gasexplosie behoort tot de mogelijkheden. Zo denkt ook de politie erover en de eigenaar van het pand is de enige die aangifte mag doen. En die doet dat ook.
Het politierapport verhuisd naar het Openbaar Ministerie en daarna wordt het stil. Heel stil.
De gedupeerde buurman is benieuwd welk resultaat het politiewerk uiteindelijk heeft gehad. Hij benadert de politie, maar die kan hem niet verder helpen. Het dossier is overgedragen.Met het dossiernummer klopt halverwege 2015 hij aan bij het Openbaar Ministerie. Het OM meldt dat de zaak is afgedaan. Maar helaas, hij is volgens het politiedossier geen belanghebbende. Twee keer probeert hij het en twee keer krijgt hij van de parketsecretaris de mededeling dat het OM niet gehouden is aan getuigen informatie over de afdoeningsbeslissing kenbaar te maken.
De man vindt dat raar. Hij besluit om dan maar een beroep te doen op de Wet openbaarheid van bestuur. Met dat verzoek in de hand gaat de hoofdofficier van justitie de wet nog eens lezen en hij vindt in artikel 257h Wetboek van Strafvordering “De officier van justitie verstrekt desgevraagd een afschrift van een strafbeschikking aan ieder ander dan de verdachte of zijn raadsman, tenzij….” En dan volgen voorwaarden ter bescherming van betrokkenen. Samengevat concludeert de hoofdofficier dat de WOB niet nodig is, omdat het Wetboek van strafvordering het mogelijk maakt de geanonimiseerde stukken te verstrekken. En zo gebeurt het ook.
Conclusie: het doorzagen van de gastoevoer bij je buurman wordt (na bijna anderhalf jaar) bestraft met een boete van 150 euro. En het zou goed zijn als de parketsecretaris een kopie van dit besluit krijgt, zodat hij in het vervolg niet meer zo halsstarrig weigert de wet toe te passen.

Dat een NS-reiziger er niet zeker van is dat hij vertrekt of aankomt op de tijden die in de dienstregeling staan, is genoegzaam bekend. Dat wordt pas echt lastig als je aansluitend vervoer moet halen. Het heeft wat lang geduurd, maar ook bij de NS zijn ze daar nu achter. Voor vijf euro extra lost onze nationale spoorvervoerder dit probleem op. Nou ja, oplossen; Als de trein te laat aankomt, krijg de reiziger een aangepast reisadvies.
Ziet u het voor u: Als de trein een half uur vertraging heeft, krijgt u voor vijf euro extra het advies een uur eerder van huis te gaan. En komt u dan nog niet op tijd, dan gaat de NS uw reis omboeken of een overnachting aanbieden zodat u de volgende dag alsnog kunt vertrekken. De NS gaat, zo kondigt de ondereneming aan, 10.000 reizigers een brief schrijven om ze uit te nodigen mee te doen aan een proef. NS rekent op deelname van 1500 mensen. "De proef van NS (in nauwe samenwerking met Schiphol) past in een breed pakket aan maatregelen om de bereikbaarheid van Schiphol per OV (en het vertrouwen daarin) te vergroten."
Het nationale journaille kan maar moeilijk overweg met dat NS-bericht: koppen als "NS verzekert aankomst op Schiphol", " NS garandeert aankomst op Schiphol" en "NS: 5 euro voor aankomstgarantie" suggereren dat je met een gewoon vervoersbewijs niet meer (op tijd) op Schiphol aankomt. Misschien is dat ook wel waar.

Cora Jansen* behoorde ruim 32 jaar tot de harde kern lezers die de oplage van Libelle toch redelijk hoog houdt. Behoorde, want ook Cora heeft het opgegeven om keer op keer met scriptvoorlezende helpdeskmedewerk(st)ers te bellen om een probleem op te lossen. En eigenlijk gaat het om een probleem waar aanvankelijk noch Libelle, noch Cora iets aan kan doen.
Een half jaar geleden viel in huize Jansen een brief van Sanoma op de deurmat. De incasso van het Libelleabonnementsgeld was mislukt; of het geld (+ 2,60 voor de betalingsherinnering) per acceptgiro kon worden overgemaakt. Cora had de aankondiging van de incasso wel zien staan en er was geen saldotekort, dus niets stond tijdige betaling in de weg. Toch eens per email aan de bank gevraagd wat er was gebeurd. De uitleg kwam omgaand: Equens verzorgt voor alle interbancaire transacties en op de dag van deze incasso was er een storing geweest. Daarom was de betaling niet gelukt.
Met dat bericht belde ze met Sanoma, de mama van Libelle. Van een storing wisten ze niets; de bank had Sanoma niets gemeld. Of toch met de acceptgiro kon worden betaald; de volgende keer zou dan weer een automatische incasso volgen. En of hij dat bericht van de bank mocht hebben. Daarmee leek alles geregeld.Een kwartaal latere. Post van Sanoma. Een acceptgiro. En dus weer bellen. ”Ja dat was normaal. Als een keer de incasso mislukt, krijg je de volgende keer weer een acceptgiro. O, dat zou weer een automatische incasso worden was afgesproken. Wel daar zie ik hier niets van, maar natuurlijk kan dat wel aangepast worden. Het is 32 jaar goed gegaan, dus hoeft dat geen probleem te zijn. En die 2,60 extra, die hoeft u niet te betalen. Probleem weer opgelost.
Drie maanden later. Weer post van Sanoma. Weer een acceptgiro voor het abonnement van de Libelle. Weer bellen. “Erg vervelend dat ik u nu tref. Ik zit hier vandaag pas voor het eerst. Ik moet even vragen hoe dat opgelost moet worden.” De oplossing is dezelfde als de vorige keer en de keer daarvoor. Zelf betalen en de 2.60 mag er weer vanaf getrokken worden.
Maar Cora wil niet meer zelf betalen. Sanoma mag het oplossen. ”Maar als u niet betaalt, krijgt u ook het blad niet meer.” Dat begreep Cora ook. Voor een blad dat in die afgelopen 32 jaar was verworden tot een commerciële spreekbuis, waarbij je eerst moet zoeken of het artikel misschien een een advertorial kopje heeft of anderszins een commerciële boodschap uitdraagt. betaal je geen geld. Na 32 jaar is het dus mooi geweest.De helpdesker probeert nog een keer of hij nog iets mag vragen. Hij heeft misschien nog wel een leuke aanbieding in zijn scriptje staan. Hij hoeft het niet meer voor te lezen.
UPDATE:
Na twee weken wordt er gebeld en het volgende gesprek ontrolt zich.
"We zien dat over een week uw abonnement afloopt."
"Dat klopt. Uw bedrijf kon het abonnementsgeld niet innen."
"Dat begrijp ik niet."
"Maar daar hebben we het destijds uitgebreid over gehad met een van uw collega's."
"Die informatie heb ik niet."
"Dan lijkt me het beste als u intern eerst even uitzoekt wat er aan de hand is. En bel dan over een dag of veertien nog eens terug."
Ze zou het doen, maar er is nooit meer iets van Libelle gehoord.
* Cora Jansen bestaat, maar leeft onder een andere naam.

Woensdag, 16:40 uur. De telefoon gaat. Een vooroorlogs gepiep en gekraak galmt uit de speaker. Dat kan niet iemand zijn die een gesprek wil beginnen.
Acht minuten later een in kreupel Nederlands gestelde email van de helpdesk van KPN:
"In uw brief/e-mail heeft u diverse vragen. ik heb u geprobeerd u hierover telefonisch te bereiken maar tot op heden is dat helaas nog niet gelukt.
Graag contact opnemen
Voor de juiste afhandeling is het noodzakelijk de opdracht telefonisch met u door te spreken. Ik verzoek u vriendelijk hiervoor contact met de Business Servicedesk van KPN op te nemen ......."
Voor de kenners van KPN is dit de standaard werkwijze. Niets doen en de klant zelf actie laten ondernemen. Misschien loopt ie dan wel weg en dat scheelt een hoop werk.
Zo verging het ook die klant die ging verhuizen. KPN zou het op de verhuisdatum keurig regelen: op het oude adres de stekker eruit, op het nieuwe adres de stekker erin. "Geen probleem, zorgen we voor." beloofde de helpdeskmedewerker.
Inderdaad gebeurde er iets. Op het oude adres ging de stekker er inderdaad een dag eerder dan afgesproken uit. En daar bleef het bij. In de nieuwe woning bleef de lijn dood.
Bellen leverde niet meer op dan een sterk geslonken prepaid beltegoed. Mailen bracht de klant ook niet verder. Dus maar een brief geschreven om de Koninklijke te herinneren aan de afspraak een telefoonaansluiting in de nieuwe woning te maken.
Op die brief kwam een reactie: "Dank voor uw brief. We hebben geprobeerd u hierover telefonisch te bereiken maar tot op heden is dat helaas niet gelukt. Zou u ons willen terugbellen?"
Zouden ze bij KPN de post wel lezen?

Vroeger was een ondernemer trots als klanten lang bij hem waren. Hij legde ze in de watten en gunde ze graag voor die zakelijke loyaliteit wel eens wat extra’s. Bij de eigenaar van internet service provider InterNLnet, Tele2, is dat niet zo.

Nadat men vorig jaar is begonnen om de administratie van de Nijmeegse dochter te integreren in het Tele2-huis, lijkt men nu bezig met een kille saneringsoperatie. Klanten van InterNLnet, die alleen een DSL-verbinding afnemen voor een luttele 25 euro hebben medio juni bericht gehad dat
".......er een bedrag van 9,56 euro op uw eerst volgende factuur zal komen te staan. Dit zijn de non-linesharing kosten voor de KPN koperdraad. Over deze draad wordt uw DSL-signaal geleverd. Zolang u van KPN een telefoon abonnement heeft, berekend KPN geen kosten hiervoor. Echter blijkt dat u geen KPN telefoon abonnement heeft. Hierdoor brengt KPN via ons kosten in rekening voor de non-linesharing. Deze kosten ziet u op de volgende factuur verschijnen......."

Veel van die abonnees waren dat sinds medio 2008 en nooit was het noodzakelijk om te betalen voor het gebruik van de koperdraad van KPN. Sterker, in de overeenkomst stond dat het gebruik gratis was. Met andere woorden het gebruik van de draad zat bij de prijs in.Maar kennelijk wilde InterNLnet, ooit een deugdelijke Stichting onder de hoede van de Nijmeegse universiteit, meer geld verdienen. Dus moest dit pakketje klanten maar meer gaan betalen.
Niet bij iedereen lukt het om het gewijzigde tarief tijdig aan te kondigen. In de e-mail die op 1 juni 2015 zou zijn verstuurd, was een verkeerde voorletter gebruikt. De ten onrechte geïnde kosten worden natuurlijk terugbetaald (zodra het InterNLnet uitkomt). Uitleg waarom die kosten al met ingang van 29 mei werden berekend bleef uit. Maar de 9,56 euro komt nu wel over een maand op uw rekening. Bent u het er niet mee eens, dan kunt u natuurlijk opzeggen.

Lastiger wordt het als de klant in zo’n geval zegt dat hij een overeenkomst heeft waarin staat dat de nu in rekening gebrachte kosten gratis zijn en dat hij – ook na bijna acht jaar – de contractpartner daar aan wil houden. “En als u het ineens niet meer voor die prijs kunt leveren, dan horen we het wel.”

Zo’n halstarrige klant is de eenvoudige helpdeskmedewerker teveel. Hij vraagt intern advies en voor de duidelijkheid laat hij dat advies in het antwoordmailtje staan. Hij tikt in zijn eigen woorden dat het niet akkoord gaan met de prijswijziging wordt beschouwd als een opzegging. Over dertig dagen zal het abonnement worden beëindigd.

Voor een nieuw abonnement even gebeld met Tele2. Een vergelijkbare 20 Mb/s DSL-aansluiting kost 22 euro en de eerste drie maanden 15 euro. Nee, er worden geen non-linesharing kosten in rekening gebracht. I.p.v 30% duurder is dat ruim 10% goedkoper. Je snapt niet dat het uit kan. Maar misschien moet je bij zo'n bedrijf geen klant willen zijn.

Mensen die in Apeldoorn zijn verhuisd kunnen, ook na jaren, zien hoeveel huisvuil de huidige bewoners van hun vorige woning(en) aan de weg zetten. Ook met de gegevens van overleden Apeldoorners kunnen de gegevens van de huidige bewoners van die panden worden bekeken.
In Apeldoorn worden de kosten van het ophalen van afval berekend middels een vast en een variabel bedrag. Dat variabele bedrag wordt bepaald op basis van het aantal keren dat afval wordt aangeboden. Iedere keer dat de afvalcontainer wordt aangeboden of een vuilniszak in de ondergrondse container wordt gestort, moet een tarief worden betaald. Voor het legen van de groene en blauwe containers (groenafval en papier) worden geen kosten berekend.
Alle aanbiedingen van huisvuil (grijs, groen, blauw en elke storting in een stortkoker) worden via een chip geregistreerd. Op de website diftar online van de gemeente kunnen Apeldoorners zien wanneer ze afval hebben aangeboden. Die gegevens zijn zichtbaar op een afgeschermd deel van de website. Om toegang te krijgen tot die gegevens moet men zich aanmelden en daarvoor zijn het burgerservicenummer (BSN), de geboortedatum van de hoofdbewoner, de postcode en het huisnummer nodig.
Maar wie in Apeldoorn is verhuisd kan met zijn BSN en geboortedatum ook inloggen op zijn vorige adres en daar de aanbiedingen van de huidige bewoner van de afgelopen twee jaar bekijken. Ook het BSN en geboortedatum van een overleden Apeldoorner geeft toegang tot de aanbiedingsgegevens van de huidige bewoners op zijn of haar voormalige woonadres.
Onderzoek leert, dat het geen verschil maakt of men verhuist van koop- naar koopwoning of van huurwoning naar een koopwoning. Wie echter Apeldoorn verlaat, en dus kennelijk is uitgeschreven in de Gemeentelijk Basisadministratie, heeft geen toegang meer tot de gegevens van zijn oude woonadres.
Of de aanbiedingsgegevens van afval ook privacygevoelige informatie kon een woordvoerster van het College bescherming persoonsgegevens (CBP) niet zeggen. "We hebben deze of een vergelijkbare zaak nooit onderzocht, maar bepalend is of de informatie die ter inzage is, te herleiden is naar een persoon", aldus de CBP-woordvoerster.
De inloggegevens die voor diftar online worden gebruikt zijn voor sommige mensen betrekkelijk eenvoudig te achterhalen. Van een zelfstandig ondernemer (ZPP-er) die zich heeft ingeschreven bij de Kamer van Koophandel staan niet allen de naam en adresgegevens in een openbaar toegankelijk register, maar het uittreksel vermeldt ook de geboortedatum. Het burgerservicenummer dat nodig is kan worden ontleend aan het BTW-nummer. De belastingdienst gebruikt namelijk bij ZPP-ers het persoonlijke burgerservicenummer ook als BTW-nummer.
UPDATE: Inmiddels heeft de gemeente het lek zonder er verder ruchtbaarheid aan te geven, gedicht.

Windows is een altijd verrassend besturingssysteem geweest. En Windows 8 is geen uitzondering. Wie zijn vorige (bijvoorbeeld XP-)versie opwaardeert naar Windows 8, kan ervaren dat een DVD-speler, waarmee de nieuwe versie succesvol is geïnstalleerd, onder het nieuwe besturingssysteem in het geheel niet meer wordt gezien. Gelukkig is er dan de helpdesk van de fabrikant, in dit geval LG. Maar die helpt ook niet echt; liever: echt niet.
Hartelijk bedankt voor uw email omtrent de drivers voor de CD/DVD storage. Het is vervelend om te vernemen dat de driver voor Windows 8 niet beschikbaar is.
Het kan zijn dat voor het besturingssysteem Windows 8 geen driver beschikbaar is. Alle beschikbare drivers staan op onze site.
Ik hoop dat u hiermee verder geholpen bent.

Ze is negentig en, omdat ze zo nu en dan wel eens wat vergeet, laat ze haar financiële zaken toch aan haar dochter over. Ze bankiert al heel lang bij de bank van 15 miljoen mensen, nog van voordat het “Giroblauw hoort bij jou”.was uitgevonden en opgeheven.
Dat bankieren gebeurt nog steeds als vroeger: overschrijfboekje en de (gratis) envelop. Maar toen ongeveer een half jaar geleden de overschrijvingsformulieren op waren en het nieuwe boekje nergens te vinden, moest een beroep worden gedaan op de klantenservice. “Geen probleem. Zo’n boekje kan zoekraken, post kan een fout maken; we lossen dat op. U krijgt binnen acht werkdagen een nieuw boekje, het zoekgeraakte boekje zullen we blokkeren en mocht het alsnog bovenwater komen, vernietigt u het dan.” En zo geschiedde.
En klein half jaar later hetzelfde probleem. Overschrijvingsformulieren bijna op, maar geen nieuw boekje en dus weer gebeld naar de klantenservice. Maar nu was het ineens een groot probleem. “We kunnen hier zien dat u nog een boekje hebt,” antwoordt de dame. Het verhaal van enkele maanden geleden maakte geen indruk. Sterker: “Dan is mijn collega buiten zijn boekje gegaan. U bent namelijk alleen gemachtigd om betalingen te doen en niet om nieuwe producten aan te vragen. Dat moet echt uw moeder doen.” Argumenten dat ze dat niet kan, maken geen indruk. “Zo’n boekje overschrijvingsformulieren bevat waardepapieren,”zegt ze. “Die mag niet iedereen zomaar aanvragen.”
Een tweede poging bij een andere medewerkster van de klantenservice verloopt nog bitser. Ze is niet bevoegd om te helpen en doorverbinden met iemand die wel bevoegd is, wil ze niet. “Mijn chef gaat u hetzelfde verhaal vertellen,” zegt ze en is van plan het gesprek kort te houden. “Ik ga nu de verbinding verbreken.” Een “u zoekt het maar uit” komt nog net niet over haar lippen.
Het wordt dus tijd om uit een ander vaatje te tappen: een klacht indienen. Er was afgesproken dat de bank het zoekgeraakte boekje overschrijvingsformulieren ongeldig zou maken. Dat is niet gebeurd en omdat we zojuist hebben gehoord dat het waardepapieren zijn, is dat nogal slordig. Die zouden zomaar in verkeerde handen kunnen vallen, want ze zijn immers met de gewone post verstuurd. Nu komt er beweging in de klantenservice. In overleg met de afdeling klachten wordt besloten om een nieuw boekje aan te laten maken. “Maar dan wordt wel dat oude boekje dat u nog zou hebben, ongeldig gemaakt.”
’t Is te hopen dat het nu wel gebeurt.

Reuze handig, dat digitaal bankieren. Geen bankafschriften die zoek raken, alles is met een paar simpele muisklikken terug te vinden. Maar pas op! De meeste banken vinden dat ze er alleen zijn voor uw betalingen, niet om uw archief te verzorgen. Eigenlijk bewaart alleen de ING-bank op een keurige wijze de transactiegeschiedenis. Afschriften van het lopende jaar en de zes voorgaande jaren zijn op te vragen.
De andere banken maken vrij snel schoon schip. Ze wijzen er wel allemaal netjes op dat de belastingdienst over de laatste vijf jaar vragen kan stellen. Hoelang de transactiegeschiedenis wordt bewaard, verschilt van bank tot bank. De ASN-bank bewaart alles zestien maanden, de Rabobank vijftien maanden, ABN AMRO acttien maanden, de SNS-bank twee jaar.
Maar wees gerust, ook na die maanden kunt u bij de banken voor afschriften terecht. Alleen kost dat dan geld. Soms heel veel geld. Dat ontdekte een klant van de Rabobank. Hij wilde over een periode van ruim twee jaar (april 2010 – december 2012) de afschriften ontvangen. De West-Betuwse Rabobank wilde de 66 afschriften pas leveren als vijf euro per afschrift plus dertig euro administratiekosten, in totaal dus 360 euro, was overgemaakt.
De website van die bank heeft het in het geheel niet over administratiekosten en beperkt de kosten voor de klant tot vijf euro per afschrift, met een maximumbedrag van 25 euro per kalenderjaar.
Een fout van de bank in uw nadeel zullen we maar zeggen.